tachariatu agg.
0.1 tachariatu; f tahariatu, taiariato.
0.2 V. tachariari.
0.4 Att. unica nel corpus.
0.5

0.8 AScobar: tahariatu.
Valla: ø.
0.8 BDel Bono: ø.
Vinci: ø.
Pasqualino: ø.
Mortillaro: ø.
Biundi: ø.
Traina: ø.
Macaluso Storaci: ø.
VS: ø.
0.8 CTLIO: taciariatu.
0.9 Rossella Mosti 14.01.2021.
ISSN 2975-111X
1 Circonciso.

[1] SposizioneXIVP - Sposizione del Vangelo della Passione secondo Matteo, XXVIII, 5, vol. 2, pag. 162.8: Lu II sigillu, quandu Cristu natu fu tachariatu, comu si dichissi: infanti tachariatu non sirrà Deu increatu.

[2] Gl F ScobarXVIL (1519) - Voc. bilingue, pag. 282a: tahariatu circumcisus, recutitus, curtus, apella, verpus. || Cfr. ScobarXVIDQ (1520) - Voc. trilingue s.v. verpus: «Iudeu ritaglatu oi taiariato / Iudio retaiado».