araturi s.m.
0.1 araturi.
0.2 Lat. aratorem (LEI s.v. arator).
0.4 Att. unica nel corpus.
0.5

0.8 AScobar: araturi.
Valla: ø.
0.8 BDel Bono: ø.
Vinci: ø.
Pasqualino: ø.
Mortillaro: ø.
Biundi: ø.
Traina: araturi.
Macaluso Storaci: ø.
VS: ø.
0.8 CTLIO: aratore.
0.9 Rossella Mosti 21.11.2021.
ISSN 2975-111X
1 [Mest.] Contadino che attende all’aratura; aratore.

[1] ValMaxXIVU - Accursu di Cremona, Valeriu Maximu, ms. A, [I, 1, 8], vol. 1, pag. 15.17: arandu oy cavandu la terra, certi araturi oy çappaturi truvau duy cassi di preta...

[2] Gl F ScobarXVIL (1519) - Voc. bilingue, pag. 28b: araturi lavuraturi colonus, agricola, arator.