burgili s.m.
0.1 burgili.
0.2 Etimo incerto: lat. *bulgile, deriv. da bulgam (DEI s.v. groscile), oppure sul fr. ant. bolge (Ambrosini 1977: 50)?
0.4 Att. solo in DeclarusXIVM - Angelo Senisio, Declarus.
Cit. tutte le occorrenze.
0.5

0.8 AScobar: ø.
Valla: ø.
0.8 BDel Bono: ø.
Vinci: ø.
Pasqualino: ø.
Mortillaro: ø.
Biundi: ø.
Traina: ø.
Macaluso Storaci: ø.
VS: bbruili2, bbugghiri.
0.8 CTLIO: burgili.
0.9 Rossella Mosti 09.01.2021.
ISSN 2975-111X
1 Bisaccia di pelle usata dai pastori per riporvi il pane o altri viveri; lo stesso che sirruni.

[1] Gl DeclarusXIVM - Angelo Senisio, Declarus, 210v, pag. 116.21: pera pastoralis dicitur illa pellis facta ut sacculus, qui dicitur sirruni vel burgili in quo pastores panem portant.

[2] Gl DeclarusXIVM - Angelo Senisio, Declarus, 12v, pag. 123.19: Alveolus li... pellis suta, qua utuntur pastores ad ferendum panes vel sua victualia in via, quod vulgariter dicitur sireuni vel burgili; unde de Abachuc propheta dicitur quia tulerat panem in alveolo suo.

[3] Gl DeclarusXIVM - Angelo Senisio, Declarus, 276r, pag. 123.23: Sitarcia cie... vel Sitarcium cii... vas repositorium rusticanum, sicut saccus vel pera, vel quod dicitur serronus vel burgili; unde in libro Regum dicitur 'Defecit panis in sitarciis nostris'.