palatu s.m.
0.1 palati, palatu.
0.2 Lat. palatum (DELI2 s.v. palato1).
0.4 Cit. tutte le occorrenze.
0.5

0.8 AScobar: ø.
Valla: ø.
0.8 BDel Bono: palatu.
Vinci: palatu.
Pasqualino: palatu.
Mortillaro: palatu.
Biundi: palatu.
Traina: palatu.
Macaluso Storaci: palatu.
VS: bbalatupalatu.
0.8 CTLIO: palato1.
0.9 Giuseppe ZappalĂ  31.10.2023.
ISSN 2975-111X
1 [Anat.] Palato (anche meton. come sede del gusto).

[1] VitiiVirtutiXIVB - Libru di li vitii et di li virtuti, [57], pag. 65.31: Lu quintu ramu di la curiositati di li gittoni est ki non pensanu si non a delectationi di li suoi palati; quilli sunu propriamenti gittuni, ki non dimandanu si non li dilecti di la gula.

[2] VitiiVirtutiXIVB - Libru di li vitii et di li virtuti, [57], pag. 66.8: Et cui porria ricontari ki curiositati illi mittinu azò ki li luru vidandi sianu beni apparichati et çascaduna a lu suo drictu sapuri, et comu illi possanu diversi imbandisuni et divisati sapuri per li suoi palati haviri dilectu?

[3] EpistulaEustXVS - Epistula di misser sanctu Iheronimu ad Eustochiu, CAPITULO VI, pag. 38.7: «La lingua di lu parvulu chi allattava, per la siti et per lu defettu di lu latti chi la matri non havia, si accostava a lu palatu; et li parvoli affamati et afflitti dimandavanu di lu pani, et non era nullu chi chi·ndi dassi».

1.1 [Anat.] [Di un animale].

[1] MascalciaCrSpXIVP - Tratt. di mascalcia, ms. CrSp, volg. Ruffo, Remediu, pag. 588.21: E si lu palatu di lu cavallu sirà unflatu, aperta in prima la bucca com'eu dissi, fendi lu palatu cun la lanceta beni puntuta pir longu, e poi frica la firita di lu palatu, cun sali non pistatu, fortimenti; pir li predicti cosi guar<i>rà.